ԸԲ Մասին

Վիճակագրությունը ցույց է տալիս, որ հաշմանդամություն ունեցող կանայք իրենց կյանքի ընթացքում առավել հաճախ են ենթարկվում ընտանեկան և սեռական բռնության, քան հաշմանդամություն չունեցող կանայք։ Հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ հաշմանդամություն ունեցողների՝ բռնության ենթարկվելու ավելի բարձր հավանականությունը մասնակիորեն կապված է այն հանգամանքի հետ, որ նրանք առավել հաճախ գտնվում են հաստատություններում, որտեղ իրենց նկատմամբ կա վերահսկողություն։ Սա նշանակում է, որ նրանք ավելի հաճախ են հայտնվում իրավիճակներում, երբ կան մարդիկ, ովքեր իրենց նկատմամբ գերակայելու արտոնված իշխանություն ունեն։

Ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող անձինք ամենօրյա կյանքի որոշ ասպեկտներում կարող են օգնության կարիք ունենալ, ինչը խնամակալներին նրանց նկատմամբ որոշակի իշխանությամբ է օժտում։ Ոմանք կարող են ճնշել ֆիզիկական հաշմանդամություն ունեցող անձին՝ նրա տեղափոխումը մերժելով։ Մեկ այլ օրինակ է կենսական նշանակության իրերի տեղափոխումը, որպեսզի կույր անձը չկարողանա դրանք գտնել։ Բռնարարը կարող է դիտմամբ ինֆորմացիա թաքցնել խուլ անձինց, որպեսզի վերջինս չկարողանա օգնություն ստանալ։ Քանի որ ճնշման այս տեսակները հնարավոր են դառնում որոշակի հաշմանդամության արդյունքում, դրանք բնորոշ են ընտանեկան բռնություն վերապրած հաշմանդամ անձանց։ Նշվածը վերաբերում է նաև ընտանիքի տարեց կամ հիվանդ անդամներին։

Ավելին, կարծրատիպները նույնպես կարող են ազդել բռնարարքի գործադրման ձևի վրա, ինչպես նաև՝ այն հանգամանքի, թե արդյո՞ք անձը կարող է օգնություն ստանալ կամ լսելի դարձնել իր խնդիրը։ Օրինակ, կա ազդեցիկ կարծրատիպ, որ մտավոր հաշմանդամությամբ անձանց չի կարելի հավատալ, քանի որ նրանք խաբում են կամ չգիտեն, թե ինչ են խոսում։
Սա բռնարարներին անպատժելիության վստահություն է ներշնչում։ Սա նաև նշանակում է, որ եթե մտավոր հաշմադամությամբ անձը դիմի օգնության, հավանական է, որ նրան չհավատան։ Պատմականորեն բռնությունն օգտագործվել է որպես հաշմադամություն ունեցող անձանց կառավարման միջոց տարբեր փակ հաստատություններում, ինչպես նաև ցավալիորեն օգտագործվել է որպես բուժման մաս, ինչը նշանակում է, որ ընտանեկան բռնությունը ոչ միայն անտեսվում է, այլև՝ արդարացվում։